Historia klasztoru

Z propozycją fundacji nowego klasztoru kapucynów wystąpił w 1735 r. skarbnik trembowelski i pułkownik wojsk polskich, Mikołaj Krzynecki, zamierzając osadzić zakonników w podlubelskim Łuszczowie. Ponieważ nie dysponował dostatecznymi funduszami na budowę kościoła i klasztoru, roli współfundatora podjął się książę Paweł Karol Sanguszko, marszałek wielki litewski, poprzednio już fundator klasztoru kapucynów w Lublinie. Na miejsce nowej fundacji wybrano rodową siedzibę Sanguszków – Lubartów, a formalny akt fundacyjny miał miejsce w 1736 r. Sanguszko występował odtąd jako fundator kościoła, a Krzynecki jako fundator klasztoru. W l. 1737-1741 wzniesiono kościół w stylu baroku toskańskiego, o formach typowych dla budownictwa kapucynów, według projektu Pawła Antoniego Fontany, nadwornego architekta Sanguszków. Wszystkie obrazy ołtarzowe są dziełem Szymona Czechowicza. Kościół p.w. św. Wawrzyńca męczennika konsekrował 20 V 1751 bp Michał Kunicki, sufragan krakowski i oficjał lubelski.

W XIX w. klasztor w Lubartowie był siedzibą nowicjatu: tu przygotowywał się do życia zakonnego w r. 1848-1849 bł. Honorat Koźmiński. W Lubartowie odbyło się pięć kapituł prowincjalnych. Klasztor był też miejscem działań zbrojnych w czasie powstań narodowych: w czasie powstania listopadowego 9 V 1831 zamknął się tu oddział wojska polskiego, zaatakowany przez żołnierzy rosyjskich, a w czasie powstania styczniowego kościół został ostrzelany z armat przez Rosjan ścigających uchodzący oddział partyzancki (z tego czasu pozostały kule armatnie w murach świątyni). W czasie powstania styczniowego zaciągnęli się do wojska prawie wszyscy nowicjusze za namową głośnego kaznodziei patriotycznego, o. Fidelisa Paszkowskiego.

Podczas wielkiej kasaty klasztorów w Królestwie Polskim w 1864 r. klasztor w Lubartowie oszczędzono, uznając za tzw. klasztor nieetatowy (miał prawo istnienia, ale bez możliwości przyjmowania nowicjuszów). Jednakże stopniowo zmniejszała się liczba zakonników, których władze carskie przenosiły do innych klasztorów kapucyńskich w miarę, jak w nich następowały ubytki personalne. Taki stan rzeczy przesądził o skasowaniu klasztoru w Lubartowie, co nastąpiło 24 II 1867. Nielicznych zakonników wywieziono do Nowego Miasta nad Pilicą, na miejscu pozostał o. Faustyn Jarzębiński jako rektor kościoła. Po jego śmierci 14 V 1885 kościołem zarządzali kapłani diecezjalni; bibliotekę klasztorną przejęło lubelskie seminarium duchowne. W klasztorze wydzielono część jako mieszkanie rektora kościoła, resztę zajęły urzędy rosyjskie, a po odzyskaniu niepodległości przez Polskę – sąd powiatowy. Nie został zrealizowany projekt władz carskich, by na terenie ogrodu klasztornego zbudować szpital.

Ponowne objęcie klasztoru przez kapucynów nastąpiło 25 VII 1938. Z chwilą wybuchu II wojny światowej klasztor był przewidziany przez władze Prowincji na tymczasową siedzibę nowicjatu i studium filozofii, ale szybki rozwój działań wojennych uniemożliwił realizację tych planów. Po II wojnie światowej klasztor stał się żywym ośrodkiem duszpasterstwa młodzieży. W 1978 r. odzyskano cały gmach, poddając go kapitalnemu remontowi i przebudowie.

Istnieje możliwość zwiedzenia zabytkowego klasztoru i ogrodu po wcześniejszym skontaktowaniem się z o. Gwardianem Dariuszem Miastowskim, pod numerem: (81) 855-24-16